Momenteel ben ik 3 maanden rookvrij.

Ik ben 27 jaar en rook al 13 jaar ongeveer een half pakje per dag.
Tenzij in het weekend wanneer ik uitga dan durf ik er wel een volledig pakje doorjagen.
Mijn omgeving kent mij als diegene die al ontelbare keren heeft proberen stoppen. Meestal zonder resultaat.

Hetzelfde patroon kwam telkens terug: Tijdens de week rookvrij, in het weekend , een glas alcohol en naar de nachtwinkel om een pak sigaretten te kopen...
Het laatste jaar had ik mijn rookpatroon op die manier "afgebouwd" en rookte ik enkel nog in het weekend.

Ik heb mezelf altijd voorgenomen dat ik minstens 1 jaar voor een zwangerschap rookvrij wou zijn.
Om deze belofte aan mezelf te houden, was het hoog tijd om voor eens en voor altijd definitief te stoppen".

Ik weet niet goed wat er juist veranderde. Opeens bekeek ik het anders.

Niet langer : " Damn, ik mag niet meer roken want ik heb gezegd dat ik zou stoppen ". Maar " Ik wil hiermee stoppen".

Niet langer " OOOh, gelukzakken , zij kunnen nog een sigaret opsteken want ze hebben zichzelf niet opgelegd om te stoppen met roken"
maar " Ocharme, zij hebben die sigaret absoluut nodig , ik niet langer".

Op de één of andere manier voelt deze stoppoging anders als anders.
Ik heb er vrede mee dat ik tijdens het uitgaan en het dansen geen sigaret in mijn handen heb.

Concrete tips: veel water drinken en beginnen sporten. En getuigenissen lezen af en toe is er wel één die kan inspireren ;)