Ik zit hier aan mijn eerste kopje koffie aan de keukentafel naar buiten te staren. Kijkend naar de stromende regen die al een paar dagen naar beneden stroomt. Welkom na de droge zomer, maar o zo deprimerend om naar te kijken. Zo grijs, maar ook wel heerlijk ruikend als ik de moeite zou doen om regenlaarzen aan te trekken om te gaan wandelen. Tussen de afvallende blaadjes van de bomen in hun beginnende kleurenpracht.

Bij de buren kringelt er rook boven het muurtje, ze staan buiten te roken. Hopelijk zijn ze met meer, want het is toch wel héél wat rook dat opstijgt voor één persoon.
Mijmerend vraag ik mij af, waarom staat iedereen toch buiten te roken, en dan nog wel in de gietende regen. Wat bezielt hen toch of liever gezegd wat bezielde mij ook.
Ooit was ik ook één van hen die buiten stond te trekken aan een sigaret of mijn leven ervan afhing. Nu, één long minder, rook ik niet meer. Waarom rookte ik toch? In het begin om mij een houding te geven? Later om mij te verschuilen achter een mistgordijn?

Neen, het was het vertrouwde gevoel van veiligheid en aandacht krijgen. Mijn ouders rookte allebei, in mijn kindertijd met mate. Om 10.00 uur een sigaretje bij een kopje koffie. De geur lokte je naar binnen om samen te genieten van een gezellig onderonsje. Een droog koekje erbij voor ons de kinderen, en aandacht. Om 15.00 uur hetzelfde ritueel maar dan met een kopje thee.

Nog kan ik de geur opsnuiven en geeft mij dat een fijn gevoel. Niet dat ik terug zou willen roken, maar het was voor mij als kind een geur van tijd en aandacht .
Bij mij vader was het de geur van een sigaar. Als hij een sigaar rookte was hij in een héél goede bui. In mijn ogen was hij een opvliegende en humeurige man, zonder veel vaderlijke gevoelens.

Bij de geur van een sigaar denk ik dus aan mijn vader, met veel te luide muziek en in een goede bui.

Later werd de sigaret een verslaving, uitstel om werkelijk aan iets te beginnen wat je eerst zou moeten doen.