Al jaren wou ik stoppen met roken, maar ik vond het "o zo moeilijk" zeker als je veel in stress situatie leeft.
Mijn kleinkinderen zeiden vaak tegen me: " moemoe ik zou graag hebben dat je stopt met roken".
En ja ik probeerde het op verschillende middelen maar niets hielp.

Tot ik wist dat ik op 5 juni geopereerd moest worden aan de knie en 3 dagen in de kliniek moest blijven.
Dus heb ik de kans met beiden handen gegrepen en geprobeerd om te stoppen.
Want in de kliniek mag je toch niet roken en ik had niemand om mij buiten te rollen met de rolstoel.

Maar van zodra ik thuiskwam had ik wel moeilijk. Het kleine rookduiveltje kwam weer piepen, want ja de gewoontes liggen daar.
Dus neen, ik heb het rookduiveltje niet toegelaten maar het volgehouden om niet te roken zonder iets bij te nemen.

Alle dagen is die zin er maar dan probeerik elke keer aan mijn kleinkinderen te denken en te zeggen ik doe het voor hen want ik heb hen beloofd om te stoppen.
En beloofd is beloofd. Ik zou het erg vinden om hen te zeggen: "moemoe is terug beginnen roken"
Dat zou een grote teleurstelling zijn voor hen.


Dus zo hou ik er de moed in om niet te roken.