Ik rookte sinds mijn 18de ongeveer. Zelfs tijdens mijn zwangerschappen kon ik het mij niet laten. Ik mindere wel serieus, maar stoppen kon ik niet. Ik heb enorm genoten van het roken. Vooral de momenten dat ik alleen pauze nam, de natuur, de hemel, de sfeer van het moment... ik met mijn maatje, mijn sigaret.
Maar op een gegeven moment voelde het ineens verkeerd aan. Vooral na de geboorte van mijn kindjes begon ik mij zorgen te maken over mijn gezondheid. Ik zou zeker vroeg sterven als ik zou blijven roken. En wat dan met mijn kinderen.
Ik schreef me in 2016 in om te stoppen met roken in groep. Met succes. Ik heb 1.5 jaar niet meer gerookt. Door een zware tegenslag begon ik terug te roken. Dom van mij. Maar na anderhalf jaar kwam dat schuldgevoel terug. Ik ging naar mijn huisarts en die raadde mij tabakstop aan. Pfff... Ik zag er tegenop. Want ik had gehoopt op medicatie of iets anders want ik wist hoeveel last ik zou hebben van de ontwenning. Uiteindelijk heb ik tabakstop gebeld. Mijn begeleidster reikte me tot mijn grote verbazing alle soorten hulpmiddelen aan. Ik heb ze uiteindelijk geen van allemaal gebruikt en puur op karakter en met haar hulp gestopt. Ondertussen ben ik weer 5 maanden rookvrij, 4 kg afgevallen (die ik door te stoppen ben aangekomen) en wandel ik elke dag anderhalf uur om mijn conditie te verbeteren. Nooit gedacht dat ik dit voor mekaar zou krijgen.